Ο «Ταρζάν» στη θέση «Ζαχαράκη», στη Φουρνά Ευρυτανίας, ήταν η 2η πιο γνωστή παγκοσμίως ειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις μετά τις ειδικές διαδρομές Βωξίτες – Καρούτες – Προσήλιο και ταυτόχρονα η πιο σκληρή και καταστρεπτική ειδική διαδρομή στην ιστορία του Ράλλυ Ακρόπολις.

Το όνομα “Ταρζαν” προέκυψε από τον Γιώργο Μπούργο ο οποίος καταγόταν από τη Φουρνά, ζούσε στην Αθήνα και ήταν αστυφύλακας. Το Ράλλυ Ακρόπολις περνούσε από την καλύβα του «Ταρζάν» από το 22ο ράλι του 1975. Τότε η ειδική διαδρομή ονομαζόταν «Φουρνά». Με την ονομασια «Ταρζάν» πρωτοεμφανίζεται στο 26ο ραλλυ το 1979.

Στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας της ζωής του ο Γιώργος Μπούργος, διαγνώστηκε ότι πάσχει από φυματίωση οι γιατροί του είπαν ότι οι μέρες του είναι μετρημένες και η λύση ήταν ότι έπρεπε να μεταφερθεί στο βουνό όπου ο καθαρός αέρας ίσως τον βοηθούσε.

Έτσι λοιπόν πήρε την μεγάλη απόφαση, παράτησε την πρωτεύουσα και επέστρεψε στον τόπο της καταγωγής του για να περάσει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Μιας ζωής που διήρκεσε κι άλλα 52 χρόνια γιατί το οξυγόνο του βουνού, η ηρεμία, η γαλήνη του τοπίου και της ψυχής γιάτρεψαν τον κυρ-Γιώργη κι ανέτρεψαν τις επιστημονικές προβλέψεις!

Η καλύβα του Ταρζάν βρίσκεται στην τοποθεσία «Ζαχαράκη» στα σύνορα των νομών Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Καρδίτσας. Απέχει μόλις 6 χλμ. από τη Ρεντίνα, 12 χλμ. από τα Φουρνά, 52 χλμ. από το Καρπενήσι και 80 χλμ. από τη Λαμία.

Η τοποθεσία πήρε το όνομά της από τον Ρεντινιώτη Κώστα Ζαχαράκη ο οποίος στα 36 του χρόνια, στα Τρίκαλα το 1822, έχασε τη ζωή του στην εξέγερση εναντίων των Τούρκων. Ο Κώστας Ζαχαράκης που ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας είχε χτίσει μια βρύση σ’ αυτόν τον τόπο κι έτσι το μέρος πήρε το όνομά του.

Το ράλλυ Ακρόπολις περνούσε από την καλύβα του Ταρζάν από το 22ο ράλι του 1975. Τότε η ειδική διαδρομή ονομαζόταν «Φουρνά».

Ειδική με αυτούσιο το όνομα Ταρζάν πρωτοεμφανίζεται στο 26ο του 1979 (σ’ εκείνον τον συγκλονιστικό αγώνα που μόνο στο 1ο σκέλος Αθήνα – Καλαμπάκα Ι εγκατέλειψαν 79 αυτοκίνητα) και στο επόμενο 27ο του 1980 μετονομάζεται σε νέος Ταρζάν.

Ο Κώστας Στεφανής, ο γνωστός στο ευρύ κοινό συνοδηγός, σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου που δημοσιεύτηκε στο «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής» την Κυριακή 30 Μαίου 2004, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μιλάει για τον Ταρζάν και τη σχέση που είχαν:

«Ένας μοναχικός άνθρωπος στον Τυμφρηστό…» «Για εμένα το Ακρόπολις είναι ο “Ταρζάν” ένας μοναχικός άνθρωπος του βουνού που έμενε σ’ ένα σπιτάκι του δάσους στον Τυμφρηστό, μετά το χωριό Ζαχαράκη, πηγαίνοντας προς Φουρνά.

Εκεί γινόταν μια από τις χαρακτηριστικές και διάσημες ειδικές διαδρομές του Ακρόπολις και είχε πάρει το όνομά της ακριβώς από το καλύβι του μπάρμπα-Γιώργου, του Ταρζάν, του οποίου το επώνυμο δεν έμαθα ποτέ.

Ήταν ένας μοναχικός τύπος, κοντούλης, καραφλός, ο οποίος με αποκαλούσε «ανιψούδι». Κάθε φορά τον ρωτούσα:

–«Τι να σου φέρω, μπάρμπα, την άλλη εβδομάδα που θα έρθω για δοκιμές;»

– «Καφέ, ζάχαρη και τσιγάρα», έλεγε εκείνος πάντοτε.

– «Τι τσιγάρα;»

– «Ότι να ‘ναι», επέμενε.

– «Μα, δεν μπορεί. Για τη ζάχαρη και τον καφέ πες ότι δεν πειράζει, τι μάρκα είναι. Αλλά για το τσιγάρο που καπνίζεις, για το λαιμό σου, πρέπει να έχεις προτίμηση».

– «Τι μου λες τώρα; Ξέρεις τι καπνίζω το χειμώνα, όταν είμαι αποκλεισμένος από τα χιόνια; ‘‘Καθημερινή’’ και πουρνάρι. Τρίβω πουρναρόφυλλα, κόβω εφημερίδα και στρίβω τσιγάρο. Τραβάω δυο τζούρες και πέφτω ξερός για ύπνο».

Κάνοντας δοκιμές για τον αγώνα του 1978, ο Ιαβέρης κι εγώ, ήμασταν στο σπιτάκι του Ταρζάν. Ξαφνικά, μέσα στην ησυχία του δάσους ακούσαμε το μουγκρητό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Σε λίγο έξω από το καλύβι ήταν παρκαρισμένο ένα εργοστασιακό Φίατ Μιραφιόρι και ο οδηγός του, ο Μάρκους Άλλεν χτυπούσε την πόρτα.

Ο Ταρζάν τον κοίταζε απορημένος, έτσι ψηλός και επιβλητικός που ήταν ο Φιλανδός. Ο Ιαβέρης του έκλεισε το μάτι και τον ρώτησε επίτηδες:

«Γουάτ ντου γιου γουόντ του ντρίνκ;»

Ο Άλλεν, πιάνοντας το μήνυμα, είπε: «Ουίσκι».

Ο μπάρμπα-Γιώργος τον κοίταξε εμβρόντητος και ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα περίσκεψης εξήγησε στον παγκόσμιο πρωταθλητή σε άπταιστα ελληνικά, συλλαβιστά όμως για να καταλάβει: «Τι ουίσκι, ορέ ζαγάρ; Εδώ δεν έχουμε λαδάκι για το καντήλι, ουίσκι μου ζητάς;».

Ο μπάρμπα-Γιώργος πέθανε με έναν τραγικό τρόπο, πέθανε από τη σύγχρονη Ελλάδα. Ένα βράδυ εισέβαλαν στο καλύβι του κάτι αλλοδαποί, τον ξυλοκόπησαν άγρια για να του πάρουν όσα χρήματα είχε-που δεν είχε.

Βρέθηκε στο νοσοκομείο στην Αθήνα σε πολύ κακή κατάσταση. Όταν συνήλθε, επέστρεψε στο καλύβι του, δεν άντεχε στην πόλη. Το δασαρχείο της Ρεντίνας του πήγαινε συχνά ξύλα, όμως εκείνος ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς και το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα.

Έμεινε πολλές ημέρες αποκλεισμένος.

Όταν άνοιξαν τον δρόμο ως το καλύβι του, τον βρήκαν ξυλιασμένο, να πολεμάει με ένα τσεκούρι να σπάσει την πόρτα, προφανώς για να την κάψει στο τζάκι….»